Πριν από τα παλμικά οξύμετρα, η μέτρηση του κορεσμού του οξυγόνου στο αίμα γινόταν με έναν επώδυνο τρόπο μέσω των αερίων στις αρτηρίες ενώ για τη λήψη των αποτελεσμάτων χρειαζόντουσαν τουλάχιστον 20 με 30 λεπτά. Η καθυστέρηση αυτή δεν είναι αποδεκτή γιατί 5 λεπτά χαμηλής οξυγόνωσης μπορεί να προκαλέσουν σοβαρές εγκεφαλικές βλάβες. Σύμφωνα με εκθέσεις 2.000 με 10.000 ασθενείς πέθαιναν εξαιτίας μη ανιχνευμένης υποξαιμίας ανά έτος, και δεν υπάρχει εκτίμηση θνησιμότητας ασθενών.
Εν συντομία παρακάτω αναφέρεται η ανάπτυξη του παλμικού οξύμετρου.
1864: Ο Τζορτζ Γκάμπριελ Στόουκς ανακαλύπτει ότι η αιμοσφαιρίνη είναι ο μεταφορέας του οξυγόνου στο αίμα.
1935: Ο Karl Matthes Matthes ανέπτυξε το πρώτο μετρητή κορεσμού του οξυγόνου. Χρησιμοποίησε μία πηγή φωτός με 2 μήκη κύμματος με κόκκινα και πράσινα φίλτρα, που αργότερα άλλαξαν σε κόκκινα και υπέρυθρα φίλτρα.
1941: “Δοκιμαστική Οξυμετρία” πρώτη φορά χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει τη διαδικασία με την οποία μετριέται ο κορεσμός με παλμικό οξύμετρο.
Δεκαετία του 1940: Ο Millikan, χρησιμοποιεί διπλή πηγή φωτός για να δημιουργήσει τον πρώτο εφαρμοσμένο μετρητή οξυγόνου αυτιού, για την αεροπορία. Κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, πολλοί πιλότοι σώθηκαν σε καμπίνες χαμηλής πίεσης χρησιμοποιώντας την δοκιμαστική οξυμετρία.
1964: Η Hewlett Packard κατασκευάζει το πρώτο οξύμετρο αυτιού χρησιμοποιώντας 8 κύμματα φωτός. Αρχικά το οξύμετρο χρησιμοποιήθηκε σε εργαστήρια ύπνου και για πνευμονικές λειτουργίες. Η μοναδα ήταν ακριβή, αδέξια και μεγάλη.
1972: Ο Ιάπωνας Takuo Aoyagi, δημιουργεί ένα παλμικό οξύμετρο με βάση την αναλογία απορρόφησης των ερυθρών και υπέρυθρων φωτών στο αίμα. Έλαβε ιαπωνικό δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Ένας άλλος Ιάπωνας ερευνητής, ο Minolta, έλαβε αμερικάνικο δίπλωμα ευρεσιτεχνίας πάνω στην ίδια ιδεά. Η οξυμετρία γίνεται κλινικά εφικτή.
1981: Η Biox παρουσιάζει το πρώτο εμπορικό οξύμετρο. Αρχικά επικεντρωνόταν στην αναπνευστική φροντίδα και στη συνέχεια στα χειρουργία. Από τότε πολλοί κατασκευαστές έχουν μπει στην αγορά και η τεχνολιγία των παλμικών οξύμετρων έχει βελτιωθεί σημαντικά.
1987: Η παλμική οξυμετρία γίνεται τυπική διαδικασία κατά τη γενική αναισθησία στις ΗΠΑ. Η χρήση του οξυμέτρου γρήγορα εξαπλώνεται και σε άλλες νοσοκομειακές μονάδες όπως τα επείγοντα, αίθουσες ανάκαμψης, μονάδες νεογνών, και εντατικής θεραπείας.
1995: Τα παλμικά οξύμετρα δακτύλου κάνουν την εμάνισή τους στην αγορά.
Πρόσφατα: Τα παλμικά οξύμετρα έγιναν προσιτά οικονομικά και ευρέως διαθέσιμα για κατ όικον χρήση.
Η τεχνολογία των παλμικών οξύμετρων έχει διανύσει μεγάλη πορεία. ‘Όταν την δεκαετία του ‘ 70 βγήκαν στο εμπόριο ζύγιζαν περίπου 16 κιλά. Το καλώδιο που ήταν συνδεδεμένο με τον αισθητήρα ζύγιζε σχεδόν 1,5 κιλό και είχε ένα ογκώδες και δύσχρηστο ακουστικό που ήταν πολύ άβολο όταν συνδεόταν με το αυτί του ασθενούς. Το κόστος μίας μονάδας έφτανε τα 9.000€. Σήμερα ένα παλμικό οξύμετρο δακτύλου ζυγίζει μερικά γραμμάρια.
Υπάρχουν πολλών ειδών παλμικά οξύμετρα από εξελιγμένα μοντέλα που χρησιμοποιούνται στις επεμβάσεις μέχρι και απλά μοντέλα για τα δάκτυλα. Τα παλμικά οξύμετρα δακτύλου χρησιμοποιούνται ευρέως στα σπίτια, στα επείγοντα και στα νοσοκομεία για επιτόπιους ελέγχους.